ปรัชญาชีวิตจริงจากความผิดพลาดของประสบการณ์ชีวิตในอดีต ตอนที่ 1

       ปรัชญาชีวิตจริง บทเรียนจาก ความผิดพลาด ของผมในอดีต  ที่อาจถึงขั้นต้องติดคุก หรือถูกดำเนินคดีได้ แล้วคนที่มีพฤติกรรมเยี่ยงโจรคนนั้น กลับกลายมาเป็นตำรวจ มันเป็นเช่นนั้นได้อย่างไร

          นอกจากที่ผมได้กลับกลายเปลี่ยนชีวิตจากหน้ามือเป็นหลังมือ ผมยังเป็นผู้ใหญ่ที่ทำงานอย่างเต็มไปด้วยความรับผิดชอบ ทุกคนไว้วางไจได้ บทความแห่งความผิดพลาด ของผมบทนี้ มีความยาวพอสมควร ผมต้องแบ่งออกเป็น 3 ตอน แต่ขอบอกเลยว่า เป็นอุทธาหรณ์ชั้นดีที่ผมถ่ายทอดให้ทุกท่านได้รู้ว่า อย่าชะล่าใจไป ลูกหลานในปกครองของท่านที่หน้าตาท่าทางเจี๋ยมเจี้ยม ดูเหมือนไร้พิษสงใด ๆ นั่นอาจเป็นภาพที่คุณเห็น ที่แตกต่างไปจากความจริงที่เค้าทำเลยก็ได้

          พยายามอ่านให้จบเถอะครับ  บทความที่มีประโยชน์อย่างนี้ ไม่ใช่จะหาอ่านได้ง่าย ๆ บทความนี้ เหมาะกับคนที่มีเด็ก หรือ เยาวชนในปกครองได้ลองไปศึกษาดูว่า จะรับมือกับลูกหลานของตัวเองได้ยังไง ไม่ให้เค้าต้องผิดพลาดจนถึงกับต้องออกจากเกมส์ชีวิตไปอย่างน่าเสียดาย เรื่องเล่าความผิดพลาดจากชีวิตจริงของผม บรรจุอยู่ในบทความนี้รอให้คุณได้มาเก็บเกี่ยว เอาไปใช้เป็นประโยชน์กับตัวเอง ครอบครัว และคนใกล้ชิด ณ บัดนี้แล้ว

ผมเคยกล่าวไว้ใน บทความ "หลักการอยู่อย่างยิ่งใหญ่ เคล็ดลับการดำเนินชีวิตอย่างเต็มภาคภูมิ" ที่นำเสนอไปก่อนหน้านี้ว่า ปัจจุบัน (ม.ค.2557) ผมมีคุณสมบัติตามหลักการอยู่อย่างยิ่งใหญ่ ตามความหมายเฉพาะของผมครบถ้วน ผมมีมุมมองเห็นตัวเองยิ่งใหญ่ ได้ทำงานที่เหมาะสมกับตัวตน ประกอบอาชีพเป็น ตำรวจ ตามที่ชอบอยากจะเป็นตั้งแต่เด็ก (ตอนเด็ก ๆ ผมชอบปืนมาก เห็นตำรวจพกปืนได้เลยอยากเป็นตำรวจ) แล้วยังมีงานเสริมเป็น นักเขียนบทความ ลงบล็อกของตัวเองตามที่เคยสนใจ หรือชอบมีความสุขกับการทำงานมาก ผมมีสภาพร่างกาย และจิตใจแข็งแรงมีผลสืบเนื่องมาจากการที่ผม ออกกำลังกาย และ รับประทานอาหาร ครบถ้วนหมวดหมู่มาแต่เด็ก (ผมกลัวทั้งโรคยอดนิยม และไม่นิยม ที่พร้อมที่จะแวะมาเยี่ยมเยียนเราโดยไม่ได้รับเชิญได้ทุกเมื่อ ดังนั้น ทุกวิธีการที่จะทำให้เค้าไม่อยากมาเยี่ยมเรา หากทำได้ผมจะทำทันที) หมั่นศึกษาหาความรู้ใหม่ ๆ เพื่อคงสติปัญญาดี ๆ ให้คงอยู่กับเรานาน ๆ ทำงานไปตาม หลักการ และเหตุผล ที่ถูกต้อง รัก เคารพนับถือ ให้เกียรติ ภาคภูมิใจในตัวเอง และพัฒนาตัวเองอยู่เสมอ และปฏิบัติหน้าที่สำคัญอย่างเคร่งครัด คือ รักษาตัวเองให้อยู่รอดเพื่อชื่นชมชีวิต ไม่ว่าจะทำอะไรสำเร็จ หรือไม่สำเร็จจากช่วงชีวิตที่ผ่านมา ให้นานตราบเท่าที่จะเป็นไปได้ แต่คุณรู้มั้ยครับ แม้ว่าผมซึ่งเดี๋ยวนี้ ประพฤติตัวเหมาะสมไปตามแนวทางการ อยู่อย่างยิ่งใหญ่ ตามความหมายเฉพาะของผมแล้ว แต่ในอดีตหาได้เป็นเช่นนั้นไม่ หลายต่อหลายครั้ง ผมเคยทำผิดอย่างที่คิดไปแล้วน่าใจหาย เพราะการทำผิดหลายครั้งดังกล่าวนั้น มันไม่ใช่ ความผิดพลาดเล็ก ๆ มันมีโทษทางอาญาถึงจำคุกเลยทีเดียว ถ้าเขาแจ้ง ตำรวจ จับกุมดำเนินคดี อาจเปลี่ยนเส้นทาง ชีวิต ที่ผมมีผมเป็นอยู่ในปัจจุบันไปสู่เส้นทางสายอื่นได้อย่างไม่อาจคาดเดาได้  หมดโอกาสที่จะมีใครมาบอกสำนวนยอดฮิต เวลามีคนพูดข้อเท็จจริงที่คนอื่นเขารู้แล้วแบบผิด ๆ หรือ ทำอะไรไม่ถูกต้องตามแบบที่คนอื่นเขาทำอย่างถูกต้องว่า “พูดผิดพูดใหม่” หรือ “ทำผิดทำใหม่“ ได้เลยทีเดียว (ไม่สามารถพูด หรือทำใหม่ได้ เพราะเรื่องมันผ่านพ้นนานมาแล้ว นานจนจำแทบไม่ได้ (ยังดีที่แค่แทบจำไม่ได้ ถ้าเป็นแทบจำได้ เรื่องราวต่อจากย่อหน้านี้คงต้องว่างแล้ว)) มาเริ่มต้นย้อนไปสู่ความหลังครั้งอดีต กับความผิดที่ว่ามากันครับ

        ก่อนจะเข้าถึงเนื้อหาเกี่ยวกับ ความผิดพลาด ผมจะเล่าคร่าว ๆ เกี่ยวกับปูมหลังของผมก่อน เพื่อจะนำมาเป็นฐานพิจารณา การกระทำผิดของผมว่า เพราะเหตุใดผมจึงทำผิด มีแนวทางไหนที่จะใช้ป้องกันเด็ก หรือ เยาวชนรุ่นหลังไม่ให้บังเอิญหลงทำความผิดอย่างผม แล้วถ้าเกิดเด็ก หรือเยาวชนบังเอิญหลงผิดไปแล้ว ทำยังไงถึงจะดึงเขากลับมาในแนวทางที่เราต้องการ

องค์พระปฐมเจดีย์ สัญลักษณ์เมืองนครปฐม

 

ดูรายละเอียดรูปภาพได้ที่ลิงค์ 

http://www.dhammathai.org/watthai/central/watprapathomchedi.php

          ผมเกิดเมื่อวันที่ 15 มกราคม 2510 ก่อนที่ผมจะเกิดเกือบเดือน ผมจำได้คลับคล้ายคลับคลาว่า (ล้อเล่งง่ะ… จริง ๆ แล้วแม่ผมเล่าให้ฟัง) ช่วงนั้นเป็นช่วงปลายปี 2509 จะมีงานฉลองส่งท้ายปีเก่ากันหลายงาน ทั้งงานคริสตมาส (เป็นงานเฉลิมฉลองวันที่พระเยซูคริสต์ทรงมาบังเกิดในโลกมนุษย์ คนที่นับถือศาสนาคริสต์ทั่วโลก ให้ความสำคัญกับวันนี้มาก) และงานขึ้นปีใหม่ บ้านผมค่อนข้างให้ความสำคัญกับงานเลี้ยงคริสตมาสมาก เพราะนับถือศาสนาคริสต์กันทั้งตระกูล (นับถือมาแต่ครั้งอากงอาม่า (พ่อแม่ของแม่ผม) ) และญาติข้างแม่ของผมทั้งหมด ในงานจะมีเลี้ยงโต๊ะจีนอาหารอร่อย (โต๊ะจีนนครปฐมค่อนข้างขึ้นชื่อ ไว้วางใจฝีมือได้) แล้วผมอยากจะกินโต๊ะจีนงานนี้มาก แม้เวลานั้นผมอยู่ในท้องแม่มาจนครบ 9 เดือน ครบกำหนดคลอดแล้ว แต่ผมก็ยังไม่ยอมออกจากท้องแม่ ลืมตามาดูโลก ยังคงเล่นซ่อนแอบกับแม่ผมอยู่ พอได้กินโต๊ะจีนเรียบร้อยเท่านั้นแหละ ผมเร่งสปีดออกมาดูโลกแม่ผมไปคลอดที่โรงพยาบาลแทบไม่ทัน (อันนี้ใส่ไข่เล็กน้อยถึงปานกลาง ดูได้จากมีงานเลี้ยงปลายเดือนธันวาคม 2509 ผมมาเกิดเอากลางเดือนมกราคม 2510 แม่ผมไม่ได้รีบมาคลอดทันทีที่ทานเลี้ยงจบหรอก พูดให้เวอร์นิหน่อยเอง) อย่างนี้เค้าน่าจะเรียกว่า คนมีวาสนาเกี่ยวกับการกินมาตั้งแต่เกิด ผมกินเก่งมาก ดูตั้งแต่เรื่องกินนมเลยก็ได้ แม่เล่าว่า แม่เลี้ยงพวกผมทั้ง 4 คน (ผมมีพี่น้องทั้งหมด 4 คน อายุห่างกันคนละ 2 ปี พี่สาวเกิด พ.ศ.2508 ถัดมาเป็นผมเกิด พ.ศ.2510 น้องชายอีก 2 คนเกิด พ.ศ.2512 กับ 2514 ตามลำดับ) ด้วยนมแม่ทั้งหมด (อย่าเข้าใจว่าเลี้ยงพวกผมหมดทั้ง 4 คน ในขณะเดียวกัน ลูกคนนะไม่ใช่ลูกแมว) เวลานมคัดเพราะน้ำนมมาก ลูกคนอื่นดูดมักจะไม่หมด บางทีถึงกับต้องปั๊มพ์เก็บใส่ขวดนม แช่ตู้เย็นไว้ให้กินในครั้งต่อไป แต่ถ้าให้ผมกินผมจะดูดจนเกลี้ยง แม่จะรู้สึกโปร่งโล่งสบายทีเดียว สำหรับอาหารอื่น ๆ ผมกินได้ทุกอย่าง ไม่ว่าป่าป๊ากับแม่ (ปัจจุบันป่าป๊าถึงแก่กรรมแล้ว ผมกับพี่น้องเรียกพ่อว่าป่าป๊า เรียกแม่ว่าแม่ ยังงง ๆ อยู่เลยว่าทำไมเรียกพ่อแบบจีน เรียกแม่แบบไทย หาที่มาไม่เจอเหมือนกัน) จะเตรียมอะไรไว้ให้กิน จะเป็นผัก เป็นเนื้อ เป็นปลา ผมกินได้ทั้งนั้น (ในโลกนี้จะหาของที่ผมไม่กินยาก ที่คิดออกตอนนี้ก็คงมีแต่เครื่องบิน กับเรือดำน้ำ) การที่ผมกินเก่งมาตั้งแต่เกิด ทำให้ผมมีงานพิเศษสำคัญ (ไม่มีเงินเดือน และเบี้ยเลี้ยง) ให้ทำตลอดมา คือ งานสู้กับความอ้วน เคยอ้วนแล้วผอม ผอมแล้วอ้วนหลายครั้ง ปัจจุบันอ้วนพอท้วม ๆ (สูง 174 ซ.ม. หนัก 90 ก.ก. เกินมาตรฐาน 10 กว่ากิโล) ผมคิดว่าผมคงต้องสู้กับมันไปอีกนาน เพราะผมเป็นคนเสมอต้นเสมอปลาย

          บ้านผมเป็นบ้านห้องแถวไม้อยู่ในซอยแถวโค้งวัดกลาง (บ้านผมอยู่วัดกลาง แต่ผมไม่เคยเห็นหรือได้ยินเลยว่า วัดกลางอยู่ตรงไหน ถามแล้วไม่เคยมีใครรู้เลยว่าวัดกลางอยู่ที่ไหน) ถ.ทหารบก ต.บ่อพลับ อ.เมือง จ.นครปฐม มีชื่อซอยที่เขาใช้เรียกกันอย่างน่ากลัว คือ “ซอยไฟไหม้” ที่มันมีชื่อนี้ก็ด้วยประมาณช่วงที่ผมอายุ 3 – 4 ขวบ ท้ายซอยมีบ้านทอดข้าวเกรียบอยู่ บ้านนั้นเค้าจะใช้กระทะขนาดใหญ่ ใส่น้ำมันมากแทบล้น ทอดข้าวเกรียบปริมาณมาก การทอดแต่ละครั้ง ไม่ได้ระวังอะไรกันมาก ตามประสาคนบ้านเราที่ไม่ค่อยใส่ใจเรื่องความปลอดภัย วันดีคืนดีขณะกำลังทอดข้าวเกรียบอยู่น้ำมันก็ลุกติดไฟขึ้นมาอย่างรุนแรง คนทอดพยายามดับไฟแต่ไม่สามารถดับได้ ไฟเลยลุกลามไหม้ติดบ้านขึ้นมา แล้วอย่างที่บอกบ้านแถวบ้านผมเป็นบ้านไม้เก่าแก่ทั้งนั้น มีสภาพเป็นเชื้อเพลิงอย่างดีโดยตัวของมันเอง พอไฟไหม้บ้านทอดข้าวเกรียบได้ ลมกระโชกโหมพัดกระหน่ำ ให้ไฟลุกลามมาติดบ้านทางปากซอย ซึ่งมีบ้านของผมอยู่อย่างรวดเร็ว ขณะนั้น ผมยังเล็กไม่ค่อยรู้เรื่องอะไร เท่าที่จำได้ ผมไปเล่นทำกับข้าวกับเพื่อนคน หรือ สองคนที่ข้างบ้าน จุดไฟกับเศษไม้เล็ก ๆ (อ่านถึงตรงนี้อย่าเข้าใจผิดว่าไฟที่ไหม้บ้านมีเหตุมาจากผมเล่นไฟนะ คนละเรื่องเดียวกัน) แล้วเอากระทะของเล่นวางข้างบนทำทีเหมือนทำกับข้าว พอเล่นชักเบื่อ ก็ดับไฟเดินกลับมาที่หน้าบ้าน รู้สึกแปลกใจว่า ทำไมคนแถวบ้านผมเอะอะโวยวายเรื่องอะไรกัน ตอนนั้นป่าป๊าขับรถเก๋งมาเห็นผมยืนแก้ผ้าอยู่ที่หน้าบ้าน รีบอุ้มผมขึ้นรถไปจากหน้าบ้านทันที จากวันนั้น ผมต้องย้ายบ้านไปอยู่ บ้านเช่า ที่อยู่ในซอยแยกอีกซอยหนึ่ง ก็เป็นซอยเดียวกัน กับซอยบ้านเดิมที่ผมเคยอยู่นี่แหละ ตอนนั้นผมไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นจริง ๆ โตขึ้นถึงรู้ว่า วันที่ป่าป๊ามาอุ้มผมขึ้นรถอย่างเร็ว เป็นวันที่ไฟไหม้บ้านผมหมดเกลี้ยง ตอนที่ผมเห็นคนเค้าเอะอะโวยวายกัน เป็นตอนที่เค้าร้องตะโกนหากันขณะขนของหนีไฟจ้าละหวั่นนั่นเอง ป่าป๊าขนของไม่กี่อย่างเท่าที่รู้ก็มีโทรทัศน์เครื่องนึง ของใช้อีกนิดหน่อย ไปพร้อมกับพี่สาวผมก่อนหน้านี้หนหนึ่ง แต่ต้องย้อนกลับมาอีกทีก็เพราะจะมาหาตัวผมนี่แหละ พอป่าป๊าเจอผมแกดีใจมาก อุ้มผมตัวปลิวขึ้นรถเก๋งหนีออกจากบริเวณบ้านที่ไฟกำลังไหม้ทันที แล้วสุดท้ายก็ต้องย้ายไปอยู่ที่ห้องเช่าตามที่บอกมานั่นแหละ พอไฟไหม้บ้าน เค้าต้องใช้เวลาพอสมควรในการสร้างบ้านขึ้นใหม่ในที่ดินเดิม ผมกับครอบครัวเลยต้องอยู่บ้านเช่านั้นอีกนานทีเดียว กว่าจะได้ย้ายกลับไปอยู่ที่บ้านเดิมในโฉมใหม่ เป็นตึกแถวสามชั้นครึ่ง ไฟไหม้ครั้งนั้น ทำเอาป่าป๊าผมจนลงไปเป็นกอง ที่เคยใช้รถเก๋งรู้สึกว่าต้องขาย ตอนหลังเหลือแต่รถเครื่องเก่า ๆ ไว้ใช้เพียงคันเดียว ไฟที่ไหม้ครั้งนี้นี่แหละ เป็นไฟไหม้ครั้งที่ทำให้ซอยของผม ได้ชื่อที่ไม่อยากได้ และลืมไม่ลง คือ “ซอยไฟไหม้” นับแต่นั้นมา

          ผ่านพ้นวีรกรรมตอนเกิดมาได้ไม่นาน ผมก็เข้าโรงเรียนแล้ว ผมเริ่มเรียนเร็วมาก ป่าป๊าพาผมไปเข้าเรียนชั้นอนุบาล 1 ตั้งแต่อายุ 3 ขวบ ที่โรงเรียนสว่างวิทยา (ด้านหน้าคือคริสตจักรจีนนครปฐม) ตั้งอยู่ใจกลางเมืองนครปฐม ห่างจากองค์พระปฐมเจดีย์ไม่เท่าไหร่ (พวกผม 4 คน เริ่มเรียนค่อนข้างเร็ว 3 ขวบเข้าโรงเรียนกันหมดแล้ว ทุกคนเรียนกันที่โรงเรียนสว่าง (ชื่อย่อโรงเรียนที่รู้จักกันทั่วไป) ซึ่งเป็นโรงเรียนที่อยู่ในเครือสภาคริสตจักรแห่งประเทศไทย เป็นการอุดหนุนคนกันเอง) วันที่ป่าป๊าพาผมไปส่งที่โรงเรียนผมยังจำรายละเอียดได้ค่อนข้างชัดว่า ผมถูกเอาตัวไปกักไว้ที่ห้องเรียนห้องหนึ่ง (ปัจจุบันรื้อทำใหม่หมดแล้ว) ผมร้องไห้ใหญ่เลย เห็นพี่สาวเรียนอยู่อีกอาคารหนึ่ง อยากจะไปหาก็ไปไม่ได้ เพราะโดนกักตัวอยู่ คุณสังเกตมั้ยว่า ตอนนั้นผมยังเล็กมากอายุแค่ 3 ขวบเอง แต่จำเหตุการณ์นี้ได้ค่อนข้างชัด (ความทรงจำนี้แปลก เวลามีความสุข สนุก สบาย จำไม่ค่อยได้ แต่เวลามีความทุกข์ เศร้า ยากลำบาก มักจะจำได้แม่น) ฉะนั้น คุณผู้ใหญ่ทั้งหลายพึงระมัดระวัง อย่าชะล่าใจเห็นว่าเด็กเล็ก ๆ ไม่รู้เรื่อง ไม่เข้าใจ หรือจำสิ่งต่าง ๆ ที่เห็นไม่ได้ ผมขอบอกเลยว่า เรื่องบางเรื่องที่คุณพูดคุณทำ เค้าอาจจะเห็น อาจจะจดจำ หรือนำเอาสิ่งเหล่านั้นไปคิดมากมายจนอาจมีผลต่อบุคลิกภาพ หรือพฤติกรรมติดตัวไปจนโตเลยก็ได้ ผมขอยกตัวอย่างของผมอีกเรื่องหนึ่งให้ฟัง ครอบครัวที่สามีภรรยาอยู่ด้วยกัน ต้องมีเรื่องขัดแย้งอย่างแน่นอน (คู่ไหนไม่มีอะไรขัดแย้งกันเลย ผมว่าน่าจะไม่ใช่ครอบครัวมนุษย์แล้วหละ) ป่าป๊ากับแม่ผมก็เป็นครอบครัวสามีภรรยาธรรมดาคู่หนึ่ง มีเรื่องขัดแย้งบ้างแต่ไม่บ่อยนัก ป่าป๊าเป็นคนรักครอบครัว เถียงกันมากเข้าป่าป๊ามักจะยอมแพ้ ด้วยแม่ผมจะใช้พลังเสียงสิงโตคำรามในการเอาชนะ ลำพังการเถียงกันปรกติ 2 คน ก็ไม่เป็นไร บังเอิญตอนนั้นผมอายุ 5 – 6 ขวบ พอจะรู้เข้าใจเรื่องราวต่าง ๆ บ้างแล้ว กำลังเล่นอยู่นอกบ้าน ป่าป๊ากับแม่คงไม่เห็นผมอยู่แถวนั้น เลยเถียงกันอย่างมันส์ในอารมณ์ พอผมได้ยินป่าป๊ากับแม่เถียงกันเสียงชักดัง ก็ตกใจ ได้ยินข้อความที่เถียงกันแล้วไม่สบายใจ แม่ผมท้าป่าป๊าทำนองว่า เอาอย่างนี้มั้ย ไปหย่ากันเลยมั้ย พรุ่งนี้ไปหย่ากันเลยมั้ย พอป่าป๊าเห็นไม้นี้ มักจะยอมทุกที หันมาร้องเพลงของแกไปตามเรื่อง แต่คุณรู้มั้ย การได้ยินคำท้าหย่าของแม่ที่บอกกับป่าป๊า ทำให้ผมคิดเป็นจริงเป็นจัง เข้าใจว่า ถ้าป่าป๊ากับแม่จะหย่ากันจริง ๆ แล้วพวกผมพี่น้องจะอยู่กันยังไง ผมจะต้องไปอยู่กับใคร พี่น้องของผมจะอยู่กับใคร ร้องห่มร้องไห้อยู่คนเดียวนั่นเอง แล้วพออยู่ลำพังคนเดียว นึกถึงเรื่องที่ป่าป๊ากับแม่จะหย่ากันเป็นต้องร้องไห้ทุกที คุณเห็นหรือยังครับ แค่ป่าป๊ากับแม่เถียงกันยังไม่ได้หย่ากันจริง ผมยังร้องไห้ได้ขนาดนี้ ถ้ามันเป็นเรื่องจริง ผมจะร้องไห้ได้ขนาดไหน  ขอทีเถอะครับบรรดาผู้ใหญ่ที่มีเด็ก หรือเยาวชนอยู่ในครอบครัว อย่าเถียงทะเลาะกันให้เขาได้ยินเด็ดขาด เด็กไม่รู้หรอกว่า คุณเถียงกันเรื่องจริงเรื่องไม่จริง เค้าเข้าใจว่าจริงไปก่อนแล้ว โปรดอย่าทำให้เค้าเข้าใจผิด หรือเสียใจโดยใช่เหตุเลย

          วันแรกที่เข้าโรงเรียน เป็นวันที่ผมร้องไห้เพียงวันเดียว แล้วก็ไม่รู้ว่าร้องไปทำไม หวนคิดถึงเหตุการณ์ตอนนั้นก็ยังงง ๆ ว่า ผมกลัว ตกใจ หรือมีเหตุอะไรทำให้ต้องร้องไห้ นึกเท่าไหร่ก็นึกไม่ออก (เด็กไปโรงเรียนส่วนใหญ่เค้าร้องไห้กัน ถ้าผมไม่ร้องเดี๋ยวไม่อินเทรนด์) หลังจากวันนั้น ป่าป๊าก็พาพวกผมไปเรียนหนังสือตามปกติ ไม่มีเหตุการณ์ไหนน่าสนใจเป็นพิเศษ จากชั้นอนุบาล 1 ขึ้นอนุบาล 2 อนุบาล 3 ต่อไปเรื่อย ๆ ช่วงนี้จดจำอะไรไม่ค่อยได้ น่าจะเป็นช่วงที่ผมมีความสุข สนุก สบาย ไร้ทุกข์กังวลอย่างที่บอก (จะมีช่วงชีวิตช่วงไหนที่มีความสุขเท่ากับตอนเป็นเด็กไม่มีอีกแล้ว ทุกเรื่องเป็นเรื่องใหม่ เรื่องสนุกไปหมด ปัญหาไม่เคยมี อยากได้อะไรแบมือขอก็ได้แล้ว) ผมชอบเล่นกีฬามาก ไม่เล่นอะไรก็ต้องอะไรซักอย่าง ผมเป็นคนมีพรสวรรค์ในระดับกลาง เล่นกีฬาอะไรก็ตามจะเล่นได้ค่อนข้างดีกว่าคนทั่วไป  แต่ก็ดีกว่าไม่มาก พอไปเจอนักกีฬาโรงเรียนอื่น นักกีฬาจังหวัด หรือระดับสูงขึ้นไป ม่อยกระรอกกลับมาทุกที ช่วงเรียนชั้นประถม 3 ประถม 4 ผมเริ่มหัดเล่นเซปักตะกร้อแล้ว ที่โรงเรียนสว่างฯ มีเพื่อน แล้วก็ครูที่ชอบเล่นตะกร้อจะมาเล่นด้วยกันทุกเย็น ตอนเย็นไม่ต้องไปหาผมที่ไหนหรอก เตะตะกร้ออยู่ที่สนามหญ้าโรงเรียนสว่างนั่นเอง กว่าจะเล่นเสร็จกลับบ้านก็เย็น หรือมืดไปเลย ป่าป๊าก็ไม่ว่า เพราะเห็นผมชอบกีฬา เรื่องการบ้านเหรอ ไม่สนเลย ไม่ทำที่โรงเรียนตอนเย็นก็เช้า แม้ผมจะไม่ค่อยสนเรื่องเรียน เรื่องการบ้าน แต่ผมเป็นเด็กแปลก ไม่จำเป็นจริง ๆ ผมไม่ลอกการบ้านใคร ตุ๊ยส่ง ผิดมั่งถูกมั่งไปตามเรื่อง ไม่รู้เป็นไง ไม่ชอบลอกของคนอื่น ที่ผมเขียนเรื่องในบล็อกผมยังเขียนเองหมดเลย ไม่ชอบเอาของใครมา ผมเห็นเพื่อนฝูงที่มันลอกการบ้านจนชินแล้วยังนึกขำเลย ก็ด้วยมันลอกอะไรต่อมิอะไรเป็นประจำ พออาจารย์ยื่นกระดาษมาให้บอก "เอ้า เขียนประวัติตัวเองส่งครูด้วยนะ เร็ว ๆ ด้วย" แต่ละคนจับปากกาขึ้นมาเตรียมเขียน หันหน้าไปทางเพื่อนที่แต่ละคนเคยลอก ตั้งท่าเตรียมลอกเต็มที่ เพื่อนที่ถูกลอกบ่อย ๆ ก็งงซิครับ มันคงคิดว่า "เออ เอามันเข้าไป ประวัติมันเองยังจะลอกกูอีกเหรอวะเนี่ย" ไอ้การลอกจนติดเป็นนิสัยมันทำเอาคนเลิกใช้สมองคิดกันไปเลย เรื่องกีฬานี่ ขอให้บอกเถอะ ผมชอบจริง ๆ ที่คริสตจักรจีนนครปฐมที่ตั้งอยู่ด้านหน้าโรงเรียนมีศาสนาจารย์คนหนึ่ง ชื่อ อาจารย์มาระโก (ชื่อตั้งมาจากพระคริสต์ธรรมคัมภีร์ใหม่ ปัจจุบันถึงแก่กรรมแล้ว อาจารย์เป็นศาสนาจารย์ประจำคริสตจักรจีนนครปฐม เรียกชื่อที่ชาวบ้านรู้จักกันทั่วไปว่า โบสถ์จีน อาจารย์มีหน้าที่คอยอบรมสั่งสอนคริสตศาสนิกชนและบุตรหลานให้ยึดมั่นปฏิบัติ ตามคำสอนของพระเจ้า) สนิทกับผมมาก ผมชอบชวนแกตีปิงปอง แกตีเก่งกว่าผมมาก ตียังไงยังไงผมไม่เคยชนะแกซักที ก็ถือว่ามีแกนี่แหละ คอยฝึกผมให้ตีปิงปองเก่งขึ้นมา ส่งผลให้ขณะที่ผมเรียนอยู่โรงเรียนสาธิต มหาวิทยาลัยศิลปากร ผมได้ชื่อว่าตีปิงปองเก่งที่สุดในโรงเรียน ถูกส่งไปแข่งกับนักกีฬาโรงเรียนพระปฐมวิทยา (รู้จักชื่อย่อที่เรียกกันทั่วไปว่าโรงเรียนพระปฐม) ซึ่งเป็นโรงเรียนประจำจังหวัด ผมแพ้ไม่เป็นรูปเลย ไอ้เรื่องแพ้ไม่เป็นรูปนี่ คิด ๆ แล้วก็ขำ อย่างที่เคยบอกว่าผมเล่นกีฬาได้ดีหลายอย่าง แบดมินตันก็เป็นกีฬาอีกอย่างที่ผมตีได้ดีกว่าเพื่อนในโรงเรียนเค้าก็ส่งผมไป ตีแข่งกับนักแบดโรงเรียนพระปฐมอีกนั่นแหละ (โรงเรียนพระปฐมฯ เน้นด้านกีฬามาก นักกีฬาเก่ง ๆ เรียนกันอยู่เยอะ) เค้าก็ต้อนผมจนแพ้เกมส์ศูนย์ขาดลอยเหมือนเดิม (ไม่ได้มีความเกรงอกเกรงใจกันมั่งเล้ย) ผมละงงไปหมด คิดว่า "เอ๊ะ นี่เราก็มีฝีมือพอตัวเหมือนกัน ทำไมถึงสู้เค้าไม่ได้ถึงขนาดนี้" แต่ผมก็ไม่ได้ใส่ใจเท่าไหร่หรอก รู้อยู่เสมอว่า เหนือฟ้ายังมีฟ้า คราวนี้มาถึงเรื่องบาสเก็ตบอล พวกผมไม่มีใครเคยเล่นกันมาก่อน เพิ่งมาหัดเล่นกันทั้งทีม มีผมนี่แหละตัวใหญ่หน่อย แล้วก็ได้หัดเล่นมาก่อนเพื่อนในทีมอยูมั่ง พอจะเล่นได้ แต่ก็แค่พอจะเล่นได้นะ เรื่องเก่งไม่ต้องพูดถึง อาจารย์ส่งพวกผมเข้าแข่งกีฬาจังหวัดแบบส่งไปให้คนอื่นรู้ว่า "เฮ้ย โรงเรียนอั๊วยังมีคนอยู่นะโว๊ย" (อันนี้อาจารย์ไม่ได้คิดผมคิดเองแหละ) ทางโรงเรียนต้องการให้นักเรียนได้ร่วมกิจกรรมกับโรงเรียนอื่นบ้างก็เท่านั้น ไม่ได้หวังอะไร (จะไปหวังอะไรล่ะ ขนาดกีฬาที่ถนัดยังโดนเค้าต้อน แล้วกีฬาที่เพิ่งหัดแทบทั้งทีมจะไปเหลืออะไร อย่าไปคิดมาก โรงเรียนสาธิตฯ เน้นการเรียนมากกว่าอยู่แล้ว การกีฬาก็เอาผมนี่แหละเป็นเป้ารับกระสุนแทน) บาสเก็ตบอลที่ไปลงแข่งก็เป็นลักษณะเดียวกับกีฬาอื่น ๆ นั่นแหละ ไม่มีใครเป็นรองทีมผมแม้แต่ทีมเดียว (ผมก็ได้อันดับบ๊วยมาครองอย่างน่าภาคภูมิใจไง) เป็นไงครับ ผลงานด้านกีฬาของผมเป็นไงบ้าง ไม่ได้เรื่องใช่มั้ยครับ แต่ไม่รู้เป็นไงใจมันรัก เล่นมันหมดทุกอย่างที่อยากเล่น มันจะเล่นได้ดีไม่ได้ดีไม่เคยสน นิสัยชอบกีฬาที่สั่งสมมาแต่เด็กทำให้ผมออกกำลังกายเป็นประจำต่อเนื่องมาตลอด จนถึงปัจจุบัน ส่งผลดีกับร่างกายยังไม่มีโรคประจำตัวทั้งที่ยอดนิยม และไม่ยอดนิยม นับได้ว่าเป็นโชคดีอย่างหนึ่ง

          บ้านผมเป็นครอบครัวที่ค่อนข้างมีแนวคิดสมัยใหม่ ไม่ยึดติดธรรมเนียมประเพณีเก่า ๆ ที่ผู้ชายต้องออกทำงานนอกบ้าน ผู้หญิงต้องอยู่เลี้ยงลูกกับบ้านมากนัก ป่าป๊าเป็นผู้ชายต้องทำงาน (ทำลูกชิ้นหมูลูกชิ้นเนื้อขายปลีก – ส่ง) อยู่กับบ้าน มีหน้าที่อบรมเลี้ยงดูลูก ทำอาหารการกินเลี้ยงคนทั้งบ้าน พาพวกผมพี่น้องทั้ง 4 คน ขึ้นรถเครื่องซ้อน 4 กันไปโรงเรียนตอนเช้า ตอนเย็นก็ไปรับกลับบ้าน ส่วนแม่เป็นผู้หญิงกลับออกไปทำงานนอกบ้าน แม่รับราชการอยู่ที่กรุงเทพฯ สมัยนั้นสำนักงานแม่มีชื่อเรียกว่า สำนักงานคณะกรรมการการศึกษาแห่งชาติ (ปัจจุบันเปลี่ยนชื่อเป็น สภาการศึกษา ตั้งอยู่ตรงข้ามสวนรื่นฤดี  (กองบัญชาการทหารสูงสุดเก่า) แถว ๆ สวนอ้อย เขตสามเสน กรุงเทพฯ) ไปกลับทุกวันราชการ เสาร์อาทิตย์วันหยุดนักขัตฤกษ์หยุด แม่เดินทางด้วยรถโดยสารประจำทางกรุงเทพฯ – นครปฐม ต้องออกจากบ้านตั้งแต่เช้ามืด ไปให้ถึงที่ทำงานก่อน 08.30 น. กลับบ้านส่วนใหญ่ก็มืดแล้ว แม่มักจะเอาลูกชิ้นทั้งลูกชิ้นหมู ลูกชิ้นเนื้อที่ป่าป๊าผมทำ ไปส่งให้กับลูกค้าเป็นรายได้เสริม พอผมอายุได้ 10 กว่าขวบ พอจะรู้จักถนนหนทางในกรุงเทพฯ ก็ด้วยอาศัยโอกาสตอนแม่พาผมไปเที่ยวสำนักงาน สามารถจะแบ่งเบาภาระของแม่ได้ ผมรับหน้าที่ไปส่งลูกชิ้นในวันหยุดซึ่งส่วนใหญ่จะตรงกับวันเสาร์แทนแม่ แล้วแม่ผมจะให้เบี้ยเลี้ยงค่าเหนื่อยกับผม ผมก็จะฝากแม่ไว้นั่นแหละ ผมแทบไม่ค่อยได้ใช้ ผมเก็บตังค์เก่งทีเดียวเชียวแหละ

          ครอบครัวของผมมีความสุขตามอัตภาพ ป่าป๊ากับแม่อยู่กันครบ พอจะบอกได้ว่า เป็นครอบครัวที่อบอุ่นพอควร ฐานะทางครอบครัวก่อนไฟไหม้ค่อนข้างดี พอไฟไหม้ฐานะแย่ลง ต้องขายรถเก๋งทิ้งเหลือแต่รถเครื่องไว้ใช้ เดิมป่าป๊าทำงานเกี่ยวกับบัญชีมีรายได้ไว้ใช้จ่ายค่อนข้างสบาย พอบ้านโดนไฟไหม้นี่แหละทรัพย์สินที่มีอยู่หมดเกลี้ยง แถมยังต้องสร้างบ้านใหม่โดยไม่ได้ตั้งใจอีก หนี้สินงอกงามเหมือนต้นไม้ฤดูฝน รายได้เริ่มไม่พอรายจ่าย ป่าป๊าต้องขวนขวายหาอาชีพใหม่ทำ ก็มาเริ่มทำลูกชิ้นนี่แหละ ตอนเริ่มต้นล้มลุกคลุกคลานกว่าจะทำจนพอมีลูกค้าก็เลือดตาแทบกระเด็น ตอนนั้นถือว่าฐานะครอบครัวผมเพียงพอมีพอกิน ไม่จนแล้วก็ไม่รวย บางจังหวะมีหมุนเงินไม่ทัน ก็ต้องให้พวกผมไปบอกเลื่อนจ่ายค่าเทอมกับทางโรงเรียน ป่าป๊าผมไม่ค่อยยี่หระเรื่องอะไร ยากดีมีจนไม่เคยบ่นโวยวายให้ใครรู้ ทำงานไปเรื่อย ๆ คนอื่นไม่มีทางเดาฐานะบ้านผมได้ เพราะป่าป๊าไม่เคยไปแสดงความรวยความจนกับใคร ป่าป๊าเป็นคนสบาย ๆ ไม่เคยเครียดเวลาอารมณ์ครึ้ม ๆ ก็ร้องเพลงมั่ง เต้นจ๊ำตุ่ม ๆ มั่ง ป่าป๊าร้องเพลงเสียงดีมาก ลูกคงลูกคอระดับนักร้องทีเดียว ป่าป๊าให้ความสำคัญเรื่องอาหารการกินมาก (คนจีนส่วนใหญ่ให้ความสำคัญกับการกิน เจอหน้ากันคำสวัสดีก็มี แต่ไม่สวัสดี ส่วนใหญ่ชอบถามกันว่า "เจี๊ยะบ๋วย" แปลว่า กินหรือยัง) ถือคติ เรื่องกินเรื่องใหญ่เรื่องตายเรื่องเล็ก ป่าป๊าให้พวกผมกินอย่างเหลือเฟือไม่เคยอด ตังค์ซื้อขนม ขอป่าป๊าเมื่อไหร่ถ้าไม่ใช่ของแพงเกินไป หรือวันเดียวกันนั้นขอบ่อยเกินแล้ว มักไม่ค่อยพลาด บ่อยครั้งเวลาป่าป๊าว่าง จะพาพวกผมไปหาอะไรกิน หรือไปเล่นที่สนามเด็กเล่นเสมอ มีวันนึง คิดถึงแล้วยังใจหายป่าป๊าพาพี่สาว ผม กับน้องคนเล็กที่ตอนนั้นยังต้องอุ้มอยู่ไปเล่นกันที่สนามเด็กเล่นสนามจันทร์ (ปัจจุบันเป็นสวนสัตว์สนามจันทร์ อยู่บริเวณพระราชวังสนามจันทร์ (ที่ประทับของพระบาทสมเด็จพระมงกุฏเกล้าเจ้าอยู่หัว รัชกาลที่ 6 ) สมัยก่อนเขาทำเป็นสนามเด็กเล่น และมีสระสำหรับว่ายน้ำ ซึ่งสระว่ายน้ำก็คือบ่อจระเข้ บ่อเต่า ในปัจจุบันนั่นเอง) ป่าป๊าพาพวกผมมาถึงสระน้ำ ผมอยากลงเล่นน้ำ ตอนนั้นยังว่ายน้ำไม่เป็นเลย ป่าป๊าปล่อยให้ผมลงไปเล่นน้ำก่อน ขณะเล่นน้ำกำลังสนุก ๆ ผมไม่รู้ว่าบริเวณน้ำตื้นของสระมีพื้นที่อยู่หน่อยเดียวแค่ประมาณ 3 เมตร พอถัดไปจะไปส่วนลึก พอผมค่อย ๆ เล่นกระเถิบจากที่ตื้นไปที่ลึกได้อีกนิดเดียว เท้าผมเหยียบพื้นสระที่เค้าทำเป็นทางลาดไปสู่ระดับลึกมีตะไคร่น้ำจับลื่นมาก ผมรีบเอามือตะกุยน้ำอย่างแรง พร้อมกับถีบขาเพื่อให้พ้นจากทางลาดนั้น แต่ด้วยความที่ว่ายน้ำไม่เป็น ตะกุยน้ำถีบขาเท่าไหร่ก็ไม่พ้นทางลาดนั้นขึ้นมาซักที พอเท้าลงแตะพื้นมันก็ไถลไม่สามารถยันตัวกลับขึ้นมาอยู่ที่ตื้นได้ ท่าทางตอนนั้น เหมือนผมกำลังวิ่งอยู่กับที่แล้วทำท่าตะกุยน้ำอย่างแรงไปด้วย ป่าป๊าเห็นท่าไม่ดี เห็นผมกำลังจะลื่นไปบริเวณน้ำลึก ปล่อยมือจากตัวน้องชายคนเล็กผมกระโดดลงมาช่วยผมทั้งชุดกางเกงขายาวเสื้อเชิ๊ตนั่นแหละ ป่าป๊าช่วยผมขึ้นมาได้ แต่น้องชายคนเล็กผมเกือบไม่รอด เพราะป่าป๊าลืมไปว่า จังหวะที่ปล่อยมือจากน้องชายคนเล็กมาช่วยผม น้องชายคนเล็กจะหล่นลงไปอยู่ในน้ำพอดี ยังดีที่ตอนนั้น พี่สาวผมยังไม่ได้ลงไปเล่นน้ำกับผม เห็นน้องชายคนเล็กตกลงไปอยู่ในน้ำ เลยช่วยกันอุ้มขึ้นมารอดชีวิตมาได้อย่างหวุดหวิด ไม่เกิดเรื่องเศร้าที่ทั้งผมกับป่าป๊าจะต้องเสียใจไปอีกนาน ขอบพระคุณพระเจ้า

          พวกผมทั้ง 4 คน ค่อนข้างมีระเบียบวินัยพอควร ถึงเวลาเรียนต้องไปเรียน ได้เวลาเล่นถึงจะได้เล่นพอ 2 ทุ่ม จะต้องรีบเข้านอนกันทุกคน ไม่ว่าใครจะง่วง หรือไม่ง่วงก็ต้องเข้านอนตามเวลา พี่สาวกับผมซึ่งเป็นลูกคนโตกับคนที่ 2 มีหน้าที่ดูแลงานบ้านเล็ก ๆ น้อย ๆ คือ ผลัดกันกวาดถูห้องนอนบนชั้น 2 คนละวัน (บ้านเป็นตึกแถวพักอาศัย 3 ชั้น ชั้น 2 เป็นห้องนอน) ตัวผมซึ่งเป็นลูกชายคนโต ตัวใหญ่มาแต่เด็ก ต้องรับหน้าที่ส่งลูกชิ้นให้กับลูกค้าของป่าป๊าทุกวัน ไม่ว่าผมจะไปไหนก็ตาม เวลาประมาณ 15.00 น. ผมต้องกลับมาบ้านไปส่งลูกชิ้นให้กับป่าป๊าก่อนแล้วถึงจะไปไหนต่อไหนได้

          ป่าป๊าเลี้ยงพวกผมอิสระมาก พวกผมอยากจะคิดจะทำอะไรมักจะให้อิสระในการคิด ไม่กำหนดกฎเกณฑ์ว่า ลูกคนไหนควรจะทำอะไร เป็นอะไร ซึ่งตอนผมเรียนจบชั้นประถม 4 ผมต้องเรียนต่อที่โรงเรียนอื่น ตอนนั้น ผมยังไม่มีรถจักรยานเลย ไปไหนมาไหนไม่นั่งรถประจำทางก็เดินเอา ผมได้ยินเพื่อนที่เรียนชั้นประถม 4 (ป.4) ด้วยกันพูดถึงโรงเรียนสาธิต มหาวิทยาลัยศิลปากร ว่าอยู่ตรงนั้นตรงนี้ กำลังรับสมัครนักเรียน ให้ไปสมัครสิ จะได้เรียนชั้น ป.5 ต่อด้วยกัน พอผมรู้สถานที่ รู้ช่วงเวลารับสมัคร ผมเดินทางไปสมัครด้วยตัวเองทันที ตอนนั้นมีเพื่อนคนนึงชวนกันไป พอสมัครได้ก็รอวันไปสอบ ถึงวันสอบผมก็ไปของผมเอง เค้าจะมีการทดสอบด้วยการพูดออกมาทางลำโพงแล้วให้เราเขียนตอบ ผมจำข้อนี้ได้แม่นเลย เค้าถามว่า 1 ฟุต เท่ากับกี่เซ็นติเมตร ตอนนั้นผมไม่รู้เลยว่า 1 ฟุต เท่ากับกี่เซ็นติเมตร ผมไม่สามารถตอบได้ ต้องกลับมาถึงบ้านแล้วถามคนอื่นถึงรู้ มันก็เป็นธรรมดาของการสอบ ย่อมทำได้มั่งไม่ได้มั่ง ข้อสอบส่วนที่ผมทำได้ก็พอมีมั่ง การสอบของโรงเรียนเค้ายังมีอีกหลายอย่าง รวมทั้งสอบสัมภาษณ์ด้วย ผลสอบออกมา ปรากฏว่าผมสอบผ่าน (ตอนกลับบ้านหลังจากสอบเสร็จ ผมยังนึกว่า ผมน่าจะสอบตก 1 ฟุตเท่ากับ 30 เซ็นติเมตรยังไม่รู้ ทำไมมันฉลาดล้ำลึกอย่างนี้ (ความฉลาดอยู่ลึกยังไม่ยอมโผล่ออกมา)) (โรงเรียนคิดผิดหรือเปล่าไม่รู้ที่รับผมเข้าเรียน) การไปเข้าโรงเรียนสาธิตนี่ผมไม่ต้องปรึกษาใครเลย ดำเนินการเองทั้งหมด ป่าป๊ากับแม่ทำเพียงสนับสนุนการสอบกับส่งผมไปเรียนแค่นั้น การให้อิสระทางความคิดของป่าป๊ากับแม่ผมก็ดีตรงนี้ ทำให้พวกผมพี่น้อง 4 คน กล้าคิดกล้าตัดสินใจบนพื้นฐานของความมีเหตุผล ไม่ค่อยผิดเพี้ยนไปจากมาตรฐานอันดีซักเท่าไหร่ พวกผมก็ค่อนข้างจะประพฤติตัวกันเรียบร้อยไม่ค่อยก่อปัญหา นาน ๆ ที ป่าป๊าถึงจะอบรม ตักเตือน สั่งสอนเวลาที่พวกผมทำสิ่งไม่ถูกต้อง ผมถูกป่าป๊าตีเพียงครั้งเดียว (ไม่ได้ตีให้เจ็บหรอก ตีให้รู้ว่าตีแค่นั้น) เท่าที่จำได้ คงเป็นผมแกล้งน้องชายคนรองผมจนร้องไห้น่ะแหละ ส่วนใหญ่ป่าป๊าจะสอนด้วยการพูด ไม่ใช้การตีเป็นหลัก จะเห็นได้ว่า ป่าป๊าผมเป็นหลักคอยดูแลพวกผมไม่ให้นอกลู่นอกทางเกินไปเวลาอยู่บ้าน ไปโรงเรียนก็มีครูคอยอบรมสั่งสอน แล้วอย่างที่บอก ครอบครัวของผมนับถือศาสนาคริสต์ ประเพณีปฏิบัติจะถือวันอาทิตย์เป็นวันสำคัญ (พระเจ้าใช้เวลาสร้างโลก 6 วัน วันที่ 7 ทรงพักผ่อนไม่ทำกิจการงานใด คริสตศาสนิกชนจึงถือเป็นแนวปฏิบัติว่า ใน 1 อาทิตย์ พวกตนจะทำงานแค่ 6 วัน เริ่มทำตั้งแต่วันจันทร์ไปสิ้นสุดวันเสาร์ สำหรับวันอาทิตย์อันเปรียบได้กับวันที่ 7 ที่พระเจ้าทรงพักผ่อน คริสตศาสนิกชนจะไม่ทำกิจการงานใด ๆ  พากันไปนมัสการสรรเสริญพระเจ้าโดยพร้อมเพรียงกัน) ทุกวันอาทิตย์ผมกับพี่น้องทั้ง 4 คน จึงต้องไปประกอบกิจกรรมทางศาสนาที่โบสถ์จีนนครปฐม (โบสถ์ตั้งอยู่หน้าโรงเรียนสว่างวิทยาที่พวกผมเรียนนั่นเอง) ที่โบสถ์จะมีครูสอนศาสนาเรียกว่า ศาสนาจารย์ซึ่งสมัยนั้นก็คือ อาจารย์มาระโกที่เคยเล่าให้ฟังมาก่อนนั่นแหละเป็นผู้เทศนาอบรมสั่งสอนสมาชิก และเด็ก ๆ ลูกหลานของสมาชิกให้ประพฤติปฏิบัติตนตามแนวทางการเป็นคริสตศาสนิกชนที่ดี เห็นมั้ยครับ ผมมีครอบครัวที่อบอุ่น โรงเรียนก็มาตรฐานดี ประกอบกิจกรรมทางศาสนาต่อเนื่องสม่ำเสมอ สภาพแวดล้อมที่บ้านก็นับว่าใช้ได้ พ่อแม่ครูอาจารย์ครูสอนศาสนาหมั่นอบรมสั่งสอน ถือว่าผมได้รับการอบรมมาเป็นอย่างดีทีเดียว ผมน่าจะเป็นคนดีอย่างไม่ต้องสงสัย เปล่าเลย ผมไม่ได้ดีอย่างที่ควรจะเป็น เคยทำความผิดที่มีโทษทางอาญา (ลักทรัพย์ กับมีอาวุธปืนไว้ในครอบครองโดยผิดกฎหมาย มีโทษทางอาญาถึงจำคุก แต่ทำผิดขณะเป็นเด็ก วิธีการปฏิบัติต่อเด็กที่ทำผิดก็คือ ส่งไปรับการอบรมที่สถานพินิจ และคุ้มครองเด็ก พวกบ้านเมตตา บ้านกรุณาทั้งหลายนั่นเอง) เป็นเรื่องไม่ดีมาก ๆ แต่ผมเห็นประโยชน์หากคุณได้รับฟังเรื่องการทำผิดของผม ซึ่งผมจะพูดถึงเหตุผล รายละเอียด แนวทางแก้ไขความผิดพลาด เพื่อคุณฟังแล้วจะได้นำไปปรับใช้กับการเลี้ยงดูบุตรหลาน สิ่งที่ผมทำผิด หากไม่บอกออกไปใครจะเชื่อว่า ผมที่ปัจจุบันเป็นตำรวจเคยมีพฤติกรรมลักษณะเดียวกับโจรไม่มีผิด ไปลักทรัพย์บ้านท้ายซอย มีปืนเถื่อนในครอบครอง แล้วที่ทำผิดไม่ใช่ทำเพียงครั้งเดียว ผมลักของเขาหลายครั้งหลายหน เคยมีปืนเถื่อนไว้ในครอบครอง พกพาเอาไปยิงถึง 4 กระบอก (เอาไปคนละคราวกัน) แต่พระเจ้าช่วย ผมทำผิดตั้งหลายครั้งหลายหน ไม่ถูกจับกุมดำเนินคดี ผู้เสียหายก็ให้อภัย หรือไม่เอาเรื่องทุกครั้ง มีโอกาสได้เป็นคนดีกับเขา น่าสงสารบางคนยังไม่ทันทำผิด หรือทำผิดแค่ครั้งเดียวถูกจับติดคุก ไม่มีโอกาสได้กลับเนื้อกลับตัว ผมเลยยังไม่ต้องย้ายสำมะโนครัวเอาคุกตารางมาเป็นบ้านหลังที่สองแทน ลองมาฟังเรื่องราวความผิดพลาดหนแรกของผมกันเลยครับ

       ดูผมคนขวามือซิครับ ดูยังไงก็ไม่น่าทำผิดอะไรเยอะแยะ

ภาพถ่ายพี่สาว ตัวผม และน้องคนรองผม

          ตอนผมอายุประมาณ 7 – 8  ขวบ ตัวขาวจั๊วะกำลังอ้วนจ้ำม่ำทีเดียว ญาติผู้ใหญ่เห็นผมเป็นต้องหยิกด้วยความหมั่นเขี้ยวทุกทีไป ใครจะเชื่อว่า ไอ้เด็กอ้วนหน้าซื่ออย่างผม จะทำเรื่องงามหน้าขึ้นมาจนได้ ปฐมบทเริ่มเรื่องจากการที่ผมได้เจอเพื่อนคนหนึ่ง ชื่อ ไอ้กล้วย (ชื่อสมมุติ เราพูดสิ่งที่เป็นแง่ลบ อย่าพูดชื่อจริงเค้าดีกว่า เค้าจะว่าเราได้) ปัจจุบันไม่รู้เป็นตายร้ายดีอยู่ที่ไหน ไม่เคยเจอกันอีกเลยตั้งแต่ช่วงหลังเกิดเหตุ หลังเกิดเหตุไม่นานพ่อเค้าก็ย้ายบ้านไปอยู่ที่อื่น ไอ้กล้วยอายุมากกว่าผมซัก 1 – 2 ปี แต่มันรู้อะไรต่อมิอะไรมากกว่าผมเยอะ ผมใหญ่แต่ตัว ความคิดไม่ค่อยใหญ่ตามตัวเท่าไหร่หรอก ไม่ค่อยรู้ว่าอะไรถูกอะไรควร ใครชวนทำอะไรทำหมด ไอ้กล้วยนี่ผมรู้จักกับมันเพียงผิวเผินเอง เป็นแค่คนเคยเห็นหน้า เพราะพ่อมันมาเช่าบ้านอยู่ปากซอยทางเข้าบ้านผม ผมเลยเห็นไอ้กล้วยอยู่ในบ้านนั้น แต่ไม่เคยพูดคุยคบกันเป็นเพื่อน แต่อยู่ ๆ วันหนึ่ง ไอ้กล้วยดันมาชวนผมไปท้ายซอยแล้วชวนให้ผมปีนขึ้นไปบนชั้น 2 หลังบ้านเค้า บ้านหลังนั้นผมเคยปีนขึ้นไปเล่นมาแล้ว เพราะปีนง่าย เนื่องจากมีกำแพงติดกับหลังบ้านนั้น สามารถใช้เป็นบันได้ปีนขึ้นไปเล่นได้ง่าย แต่วันนั้น ไอ้กล้วยชวนผมปีนขึ้นไป ไม่ใช่ปีนขึ้นไปเล่นตามประสาเด็กแล้ว แต่ตอนแรกยังไม่รู้ว่า มันชวนผมขึ้นไปทำอะไร แต่พอเห็นไอ้กล้วยเปิดประตูหลังบ้านนั้นเข้าไป ผมก็พอจะเดาได้ว่า มันเข้าไปทำอะไร ซักพักหนึ่งมันก็ออกมาแล้วชวนผมลงไปข้างล่าง ไอ้กล้วยแบ่งตังค์ให้ผมส่วนหนึ่งหลายสิบบาท ตอนนั้นก็มากพอสมควรสำหรับเด็กอย่างผม ที่ได้เงินไปโรงเรียนเพียงวันละไม่กี่บาท พอผมได้ตังค์มาจากไอ้กล้วย ผมเอาตังค์ไปซื้อปลากัด (ตอนนั้นเขานิยมเลี้ยงปลากัดกันอยู่ 2 ชนิด คือ ปลากัดจีนมีหางมีครีบยาวเลี้ยงเอาไว้ดูสวยงาม กับปลากัดหม้อมีหางมีครีบกลมสั้นเลี้ยงเอาไว้กัดกัน เด็กแถวบ้านผมชอบเลี้ยงปลากัดหม้อ พวกมันกัดกันมันส์มาก ตอนเด็กไม่ค่อยกลัวเวรกลัวกรรมกัน) มาหลายตัว ที่เหลือเก็บเอาไว้ซื้อขนม ผมชอบเลี้ยงสัตว์มาตั้งแต่เด็ก ผมจับ หรือซื้อสัตว์อะไรมาเลี้ยงก็ตาม สุดท้ายภาระหนักจะไปตกกับป่าป๊าผมทุกที แกก็ไม่เคยบ่น หรือว่าอะไรผมเลย แกเลี้ยงได้ก็ยังคงเลี้ยงไป ถ้าเลี้ยงไม่ได้แกก็เอาไปปล่อย ตอนที่ผมได้ตังค์จากไอ้กล้วยครั้งแรก ตามประสาเด็ก พอมีตังค์ก็อยากจะซื้อของอะไรที่ชอบ ตอนนั้นกำลังชอบเลี้ยงปลากัด ก็เลยไปซื้อปลากัด ป่าป๊าผมยังสงสัยเลยว่า อยู่ ๆ ผมเอาตังค์ที่ไหนมาซื้อปลากัด แต่แกก็คงคิดว่าผมคงขโมยตังค์แกไปซื้อมั้ง (ผมขโมยตังค์แกเป็นประจำ ผมนึกว่าแกไม่รู้ แต่พอผมโตมาผมถึงรู้ว่า ที่จริงแกน่าจะรู้มาตลอดว่าผมขโมยตังค์ แต่แกก็ไม่เคยพูดถึง หรือต่อว่าผมเลย) แกก็เลยไม่ติดใจ

          อีก 2 – 3 วันต่อมา ไอ้กล้วยมาชวนผมไปบ้านนั้นอีก ผมตามไอ้กล้วยไปทันที มันเข้าไปเอาตังค์มาแบ่งกันได้อีก ผมก็ได้ส่วนแบ่งประมาณเท่าเดิมนั่นแหละคือ 20 – 30 บาท ผมไม่เคยถามไอ้กล้วยเลยว่า มันได้ตังค์ของมันเท่าไหร่ ให้ผมเท่าไหร่ อย่างที่บอก ผมมันเด็กจริง ๆ ไม่ค่อยรู้ประสีประสา ใครชวนทำอะไรทำหมด ไม่ค่อยรู้ผลดีผลร้ายของการกระทำหรอก พอได้ตังค์มาก็เอาไปซื้อปลากัดอีก อย่างที่บอก ผมเป็นคนที่ชอบอะไรก็จะหมกมุ่นจริงจังกับเรื่องนั้น ก่อนนอนคอยคิดอย่างตื่นเต้นอยากจะลุกมาดูตอนเช้าว่าพวกมันเป็นยังไงกัน (แบบนี้เค้าเรียกกันว่าบ้าเห่อ ผมเป็นทุกทีแหละ เวลามีสัตว์เลี้ยงใหม่ ๆ ของเล่นใหม่ ๆ ) พอตื่นขึ้นมาตอนเช้าต้องรีบมาดูปลากัดก่อนเป็นอันดับแรก ช้อนลูกน้ำให้กิน แล้วก็คอยดูมันพองใส่กันอย่างเพลิดเพลินเป็นนานสองนาน มีตังค์เมื่อไหร่เป็นซื้อปลากัดอยู่เรื่อย แต่ไม่ได้ซื้อเยอะ ซื้อทีละตัวสองตัว เท่าที่กำลังทรัพย์จะมี (ตอนนั้นปลากัดหม้อตัวหนึ่งราคาตัวละประมาณ 10 บาท)

          ผมกับไอ้กล้วยติดใจ หาตังค์ได้ง่าย ไอ้กล้วยมาชวนผมไปขโมยตังค์บ้านนั้นอีก ผมก็รีบไปทันที ในครั้งที่ 3 นี้ บ้านที่ถูกขโมยตังค์น่าจะรู้ตัวแล้วว่า ถูกคนมาขโมยตังค์ในบ้าน เค้าปิดหน้าต่างกระจกบานที่อยู่ติดกับประตูแล้วล็อกกลอนข้างในไว้ (เดิมเค้าเปิดหน้าต่างบานนั้นคาไว้ ไม่ได้ล็อก ไอ้กล้วยเอื้อมมือเข้าไปปลดกลอนประตูเพื่อเข้าไปในบ้านเอาตังค์ออกมาได้ง่าย ๆ ) พอผมกับไอ้กล้วยเห็นหน้าต่างกระจกปิดล็อก ไม่เหมือนกับที่เคยเปิดไว้ครั้งก่อน ๆ เลยมาคุยกันว่า จะเอายังไง ไอ้กล้วยบอกต้องทุบกระจก ผมก็ยอมตาม เอาก็เอา ไอ้กล้วยลงไปหาเอาก้อนหินก้อนประมาณกำมือปีนขึ้นมาอีกครั้ง ผมคอยดูลาดเลาว่ามีชาวบ้านแถวท้ายซอยคอยดูพวกผมมั้ย พอเห็นว่า ไม่น่ามีใครสนใจ ผมส่งสัญญานให้ไอ้กล้วยเอาหินทุบกระจกเปรี้ยงเข้าให้ ครั้งแรกแค่ร้าวยังไม่แตก ต้องทุบอีกหลายครั้ง ก่อนทุบคอยมองลงไปดูชาวบ้านแถวนั้นว่า มีใครบังเอิญมองมาหรือไม่ทุกครั้ง พอกระจกแตกเรียบร้อย ไอ้กล้วยล้วงมือเข้าไปปลดกลอนประตู เข้าไปเอาตังค์มาแบ่งกันได้สบาย ๆ และก็อย่างที่รู้ ผมเอาตังค์ไปทำอะไร ก็เอาตังค์ไปซื้อปลากัดทุกทีแหละ

ภาพถ่ายผู้ต้องหาลักทรัพย์ ผมเกือบต้องมานั่งถ่ายรูปแบบนี้ให้ดูซะแล้ว

           มาครั้งสุดท้าย ห่างจากครั้งที่ 3 ประมาณ 2 – 3 วัน ไอ้กล้วยมาชวนผมตามเคย แล้วผมก็ไปกับมันตามเคย ปรากฏว่า ครั้งนี้ ยังไม่ทันได้เข้าบ้านหลังนั้นเลย แค่ปีนขึ้นไปบนชั้นสอง ก็มีเสียงมาตะโกนเรียกชื่อไอ้กล้วย กับผมแล้ว (ผมมีชื่อเล่นว่า ตุ๊ต๊ะ ป่าป๊าผมตั้งให้ และมีแกคนเดียวนี่แหละที่เรียกผมซะเต็มยศเลยว่าตุ๊ต๊ะ คนอื่นอย่างมากก็เรียก ต๊ะ ตอนเด็ก ๆ เวลาแกเรียกผมเต็มยศก็เฉย ๆ พอโตขึ้น ไอ้ชื่อเรียกเต็มยศผมชักเขิน เลยมักจะบอกคนอื่นว่า ผมมีชื่อเล่นว่า ต๊ะ) เสียงเรียกนั้นมีมากมายหลายเสียง ผมพอจะจำเสียงได้ว่า เป็นเสียงเด็กผู้ชายเด็กผู้หญิงหลายคนที่บ้านอยู่ใกล้ ๆ กับบ้านผมทั้งนั้น ผมก็งงว่า อ้าวแล้วพวกเด็กแถวบ้านผมรู้ว่าผมกับไอ้กล้วยปีนขึ้นมาบนหลังบ้านเค้าได้ยังไง ผมมาคิดดู ในความเป็นจริงแล้ว เด็กพวกนั้นคงจะรู้จากเจ้าของบ้านว่า มีคนมาลักตังค์ในบ้านเค้าก่อนแล้ว จึงคอยเฝ้าดูพวกผมกับไอ้กล้วยว่าจะมาลักกันอีกเมื่อไหร่ พอเห็นผมกับไอ้กล้วยปีนขึ้นไป จึงมาเรียกให้พวกผมลงไปข้างล่างเสียโดยดี เสียงเรียกของพวกเด็กข้างบ้านตะโกนกันลั่นไปหมด ผมกับไอ้กล้วยปรึกษากันว่าจะเอายังไง ไอ้กล้วยแนะให้กระโดดจากชั้น 2 ที่พวกผมอยู่ลงไปที่พื้นด้านล่างเพื่อหนีต่อไป ผมก็ถามว่าจะเอาอย่างนั้นเลยเหรอ ไอ้กล้วยไม่สนอะไรแล้ว มันบอก “เฮ้ย ไอ้ต๊ะโดด” ผมยังลังเลบอกว่า “เฮ้ย สูงฉิบหายเลยนะ จะไหวเหรอวะ” ไอ้กล้วยบอก “ไหว ไปเถอะ” แล้วมันก็กระโดดลงจากชั้นสองบ้านเค้าลงไปที่พื้นด้านหลังบ้านทันที ผมเห็นจวนตัวไม่รู้จะทำยังไง เห็นไอ้กล้วยโดด ก็ไม่กล้าอยู่คนเดียวเหมือนกัน เลยโดดตามลงไปแต่โดยดี โชคดีที่พื้นด้านหลังเป็นพื้นดินมีหญ้าขึ้นพอสมควร พื้นเลยนิ่มไม่ทำให้แข้งขาหัก พอโดดลงไปได้ ไอ้กล้วยรีบชวนผมเดินเลี่ยง ๆ ไม่ให้เด็กแถวบ้านที่จะมาจับพวกผมเห็น แล้วก็หนีเตลิดไปไกลจากบ้านพอสมควร ตอนนั้นผมคิดว่าคงจะต้องหลบไปให้ไกล ๆ เลย แต่ปรากฏไปเดินกับไอ้กล้วยได้แค่ 2 – 3 ชั่วโมง เวลาก็เย็นแล้ว ผมกลัวว่า ถ้าไม่กลับบ้านเดี๋ยวป่าป๊าจะเป็นห่วง ในที่สุดก็ต้องจำใจกลับบ้าน คิดว่า ถูกด่า หรือถูกตีก็คงต้องยอมให้ด่า หรือตีแหละ ปรากฏว่าแกก็ไม่ได้ตี หรือด่าผม แกทำเหมือนไม่มีเรื่องอะไรเกิดขึ้นเลย (พอผมโตขึ้นมา ผมมาคิดดูว่า เรื่องนี้ ป่าป๊าผมคงต้องไปเคลียร์กับเจ้าของบ้านที่ถูกขโมยตังค์ไปแล้วแน่ ไม่งั้นเค้าคงต้องมาเอาเรื่องแล้วหละ ผมกับไอ้กล้วยทำงามหน้ามากทั้งเรื่องขโมยตังค์ เรื่องทุบกระจกบ้านเขาแตก แต่นี่ไม่มีอะไรเลย ไม่มีใครมาเอาเรื่องผม เด็กแถวบ้านที่รู้เรื่อง ก็ไม่เห็นมีใครพูดกับผมถึงเรื่องที่เกิดขึ้นซักคน ผมคิดว่าป่าป๊าน่าจะไปเคลียร์กับเจ้าของบ้านรู้เรื่องแล้ว ป่าป๊าเป็นนักเคลียร์ตัวยง น้องชายผมกับเพื่อนไปก่อเรื่องกับคู่กรณีมา ตำรวจเรียกป่าป๊าผมไปถาม เจอร้อยเวร เจอคู่กรณี ยังไม่ทันพูดกันเลย จะควักตังค์ให้เค้าก่อนอยู่เรื่อย คู่กรณีที่แข็ง ๆ พอเห็นอย่างนี้เข้าส่วนใหญ่ก็ใจอ่อนทุกที) ป่าป๊าผมปล่อยให้เรื่องเป็นปริศนา ผมไม่เคยถามแกเกี่ยวกับเรื่องที่ผมไปขโมยตังค์ คิดไปตามประสาเด็กว่า แกไม่รู้เรื่องก็ดีอยู่แล้ว ปล่อยให้เรื่องมันเงียบไป อย่าไปฟื้นฝอยหาตะเข็บเลย หลังเกิดเหตุไม่นาน ไอ้กล้วยต้องย้ายบ้านตามพ่อของมันไปอยู่ที่อื่น ผมไม่เคยพบเห็น หรือรู้เรื่องของมันอีกเลย ซึ่งผมคิดว่า ก็ดีเหมือนกันที่ไม่เจอมัน เกิดมันทะลึ่งมาชวนผมไปขโมยระเบิดนิวเคลียร์เข้าอีก ผมคงจะเอากับมันอีกนั่นแหละ

จบตอน

ปรัชญาชีวิตจริงจากความผิดพลาดของประสบการณ์ชีวิตในอดีต ตอนที่ 1 โปรดติดตามตอนที่ 2 ได้ในเร็ว ๆ นี้

หน้าแรก   เกี่ยวกับฉัน   กลับสู่ด้านบน